انجمن پزشکی آمریکا الکیسم را به عنوان یک نوع بیماری می شناسند که درمان شدنی نیست، اما می توان آن را مهار کرد. یکی از علایم آن تمایل غیر قابل کنترل برای مصرف الکل است. الکلیسم یک بیماری پیش رونده است. هرچه فرد معتاد به الکل نوشیدنش ادامه می دهد، تمایلش به مصرف الکل بیشتر می شود. اگر اقدامات لازم انجام نشود این بیماری ممکن است به دیوانگی یا مرگ منتهی شود. تنها راه جلوگیری از بیماری، پرهیز کامل از مصرف الکل است. بسیاری از مسوولین معتقدند که حتی پس از سال ها پاکی، الکلی ها تمایل دارند دوباره بنوشند، چون بیماری الکلیسم مادام العمر است.امروزه راه درمان موفقی برای الکلیسم وجود دارد.انجمن الکلی های گمنام شناخته ترین آن هاست و به عنوان موثرترین آن ها شناخته می شود. اگر الکلیسم شناخته و مهار شود، دیگر یک موقعیت ناامید کننده نخواهد بود.
چه کسانی معتاد به الکل هستند؟
تمام افراد بشر اگر الکل بنوشند (هر کسی در هر موقعیت اجتماعی) می توانند جز الکلی ها باشند. درصد کمی از افراد الکلی جز گروه های کلیشه ای ازجمله “بی سرپرست ها” یل “ولگردهایی” هستند که در خیابان ها گدایی می کنند. بیشتر افراد الکلی عملکرد نسبتا خوبی در زندگی شان دارند، اما مصرف الکل، قسمت های زیادی از زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. زندگی خانوادگی، زندگی اجتماعی، یا حتی شغل آن ها، ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرد. حتی ممکن است هر سه مورد آن ها تحت تاثیر قرار بگیرد. معتادین به الکل افرادی هستند که نوشیدن شان باعث مشکلات ادامه دار و در حال رشدی در تمام ابعاد زندگی آن ها می شود.
چرا الکلی ها می نوشند ؟
افراد معتاد به الکل می نوشند به خاطر اینکه فکر می کنند باید این کار را انجام دهند، آن ها از الکل به عنوان پناهگاه و راه فرار استفاده می کنند. آن ها دردهای احساسی دارند و از الکل به عنوان عاملی که درد را از بین می برد استفاده می کنند. در نهایت خیلی به الکل وابسته شده و متقاعد می شوند که نمی توانند بدون الکل زندگی کنند، این همان وسوسه است.
بعضی از الکلی ها سعی می کنند، بدون الکل زندگی کنند، اما عوارض ترک چنان قوی است که آن هت دوباره به مصرف کردن روی می آورند. به این خاطر به نظر می رسد مصرف کردن تنها راه رهایی از درد است، این همان اعتیاد است.
بیشتر الکلی ها علاقه دارند که به صورت تدریجی (محدود) بنوشند. آن ها ممکن است تلاش کنند که فقط در آخر هفته ها بنوشند، یا فقط مقدار محدودی بنوشند. اما آن ها هیج وقت مطمئن نیستند که می توانند هر زمان که خواستند، نوشیدن را کنار بگذارند. حتی زمانی که به خودشان قول می دهند نوشیدن را کنار بگذارند، ممکن است خودشان را غرق در الکل ببینند، این همان اجبار است.
در کل طبیعت این بیماری چنین است که الکلی باور ندارد بیمار است، این همان انکار است.
امید به بهبودی به این وابسته است که بفهمند به کمک نیاز دارند، تمایل به ترک الکل داشته باشند و بپذیرند که نمی توانند به تنهایی از پس این مشکل برآیند.
برگرفته از نشریه ساختار خدماتی ال.انان / الاتین ۲۰۱۳-۲۰۱۰